Koeien knuffelen op de h(w)ei
De koe op de foto spotte ik tijdens een wandeling over een berghelling wat ’s winters een skipiste is. Niet moeilijk te spotten, wel leuk te fotograferen. Op m’n rug in het gras tussen de koeienvlaaien, groothoeklens erop en hopen dat Bertha niet net een stap naar voren zet.
Zomer 2018! Een kleine terugblik.
Daar gaan we, onderweg naar Oostenrijk. Je mag het gerust een wonder noemen. Op mijn vakantie-wish-list bungelt het land van Heidi ergens onderaan. Meestal werk ik deze lijst niet van onder naar boven af. In de verte zie ik de eerste bergtoppen al verschijnen en ik vraag me af: ‘Waarom nu eigenlijk wel?’
Ik zie ons al zitten. In de stromende regen in de tent. De een driftig aan het dweilen in een poging de slaapzakken enigszins droog te houden. De ander hangend aan een scheerlijn om te voorkomen dat we niet in z’n geheel in het meer te belanden. Naast ons een grijnzend geitenwollensokken-echtpaar in hun waterdichte sleurhut met stormvaste voortent. Lampjes eromheen ter markering van ‘hun voortuin’ en een blije kabouter in het zompige gras. Bij aankomst vertellen ze vol trots dat ze al 32 jaar op deze camping komen. Zelfde plek, ieder jaar.
‘Kom vanavond gezellig op de koffie, dan komen we morgen bij jullie. Buienradar belooft niet veel goeds voor de komende week maar hé, er is zoveel moois te beleven en voor de kinderen is heel veel te doen.’
Ik schrik op uit mijn gedachten. Ineens zie ik glashelder waarom ik nog nooit voor Oostenrijk gekozen heb. Toch rijden we bij Salzburg de grens over, bestemming: Karinthië. Tent en campingtafel in de dakkoffer. De kabouter hebben we thuis gelaten.
Een sprong in de tijd. Twee weken later rijden we de Duitse grens weer over. Zelfde grens, tegengestelde richting. Mijn vooroordelen zijn als sneeuw voor de Oostenrijkse zon verdwenen. Regen en wind? Ja, hebben we een dag gehad. Geitenwollen sokken en tuinkabouters? Yep, ook gespot. Maar toch valt dit bergland voor mij nu onder de categorie ‘doen!’.
Wat en waarom (en wat niet) lees je in het stuk wat ik erover schreef. Lees “Waarom je wél naar Oostenrijk wilt”
Schotse ‘Beth’ op de Veluwe (2020)
Mijn Oostenrijkse vriendin lijkt met haar bruin-witte vlekken verdacht veel op onze Hollandse exemplaren. Anders zijn de Hooglanders die de hei op de Veluwe begrazen. Met hun lange lokken en scherpe horens maken ze indruk op fietsers en voorbijgangers. Bordjes geven aan dat het nieuwe anderhalve-meter-normaal niet van toepassing is op onze Schotse vriendinnen. Minimaal 25 meter is de norm. Ik waag de gok. Beth is gelukkig vreedzaam en meer geïnteresseerd in haar voedsel dan de fotograaf. Anderhalve meter is vandaag meer dan genoeg.
Doe je mee met Travelz@Home?
Zet je reisfoto en een vergelijkbare foto van ons eigen Holland plus een korte beschrijving op Facebook of Instagram en tag mij via @travelznu. Mailen mag ook: yvonne@travelz.nu