Koeien knuffelen op de h(w)ei

Daar gaan we, onderweg naar Oostenrijk. Je mag het gerust een wonder noemen. Op mijn vakantie-wish-list bungelt het land van Heidi ergens onderaan. Meestal werk ik deze lijst niet van onder naar boven af. In de verte zie ik de eerste bergtoppen al verschijnen en ik vraag me af: ‘Waarom nu eigenlijk wel?’

Ik zie ons al zitten. In de stromende regen in de tent. De een driftig aan het dweilen in een poging de slaapzakken enigszins droog te houden. De ander hangend aan een scheerlijn om te voorkomen dat we niet in z’n geheel in het meer te belanden. Naast ons een grijnzend geitenwollensokken-echtpaar in hun waterdichte sleurhut met stormvaste voortent. Lampjes eromheen ter markering van ‘hun voortuin’ en een blije kabouter in het zompige gras. Bij aankomst vertellen ze vol trots dat ze al 32 jaar op deze camping komen. Zelfde plek, ieder jaar.

‘Kom vanavond gezellig op de koffie, dan komen we morgen bij jullie. Buienradar belooft niet veel goeds voor de komende week maar hé, er is zoveel moois te beleven en voor de kinderen is heel veel te doen.’

Ik schrik op uit mijn gedachten. Ineens zie ik glashelder waarom ik nog nooit voor Oostenrijk gekozen heb. Toch rijden we bij Salzburg de grens over, bestemming: Karinthië. Tent en campingtafel in de dakkoffer. De kabouter hebben we thuis gelaten. 

Een sprong in de tijd. Twee weken later rijden we de Duitse grens weer over. Zelfde grens, tegengestelde richting. Mijn vooroordelen zijn als sneeuw voor de Oostenrijkse zon verdwenen. Regen en wind? Ja, hebben we een dag gehad. Geitenwollen sokken en tuinkabouters? Yep, ook gespot. Maar toch valt dit bergland voor mij nu onder de categorie ‘doen!’.