Het natte land; Tienhoven vs. Kakadu
Hoe een nieuwe uitdaging werd geboren!
Dromend lig ik in het gras aan het water van de Tienhovense petgaten. Met een beetje fantasie verandert de voorbij peddelende zwaan in een ‘black necked stork’ en de nijlganzen iets verderop in ‘magpie goose’. Die ‘saltie’ krokodil verzin ik er gemakshalve even bij. Ik waan me in Kakadu National Park, Northern Australia.
Tienhoven – Noord Holland (2020) vs. Kakadu National Park – Northern Australia (2016)
Lente 2020. Ik lig in het gras. De zon schijnt op mijn gezicht en ik kijk over het water van de Tienhovense petgaten. Mijn fiets hangt lui tegen een boom. Het is stil, op de geluiden van de natuur na. De wind danst door het riet. Een gans met acht jongen kijkt wantrouwig achterom en zwemt snel van me weg. Ooievaars cirkelen hoog in de lucht en een zwaan probeert al klapperend op te stijgen van het ondiepe water. Het lijkt of er niets aan de hand is maar de wereld staat op zijn kop. Corona! Een paar maanden geleden kenden we alleen de vloeibare variant uit Mexico; een flesje bier met een schijfje citroen dat je het gevoel geeft op vakantie te zijn. Nu lijkt vakantie ineens heel ver weg.
Tienhovense petgaten – Noord Holland
We blijven zoveel en ver mogelijk weg van andere mensen en de term ‘anderhalve meter’ is ineens de nieuwe standaard. Horeca en scholen zijn dicht en de minister president praat ons bij over Corona cijfers en nieuwe maatregelen. Bij ons thuis gaat gelukkig alles goed; iedereen is gezond en we werken aan ‘het nieuwe normaal’. De kinderen geven zichzelf (met een beetje hulp van ons) les en wij werken vanuit huis, bellen met collega’s en vergaderen online. Sporten doen we in de achtertuin met behulp van een app en met oma praten we door het raam van de schuifpui. Eigenlijk lukt het allemaal wel, geeft het op een rare manier ook een soort rust, ‘zien’ we elkaar weer en zorgt het voor een stukje verbinding.
Ik zit alleen met een klein dilemma. De afgelopen weken heb ik een raar gevoel ontwikkeld wat ik nooit eerder heb gehad. Iedereen die mij een beetje kent weet dat reizen in mijn bloed zit. Plannen maken, een nieuwe reisbestemming uitpluizen en dagdromen over het onontdekte in de wereld; ik kan me er volledig in verliezen. Het idee dat ik mijn rugzak kan pakken om te vertrekken naar waar ik wil, geeft me het gevoel van ultieme vrijheid. Natuurlijk kan ook ik met een vaste baan en twee schoolgaande kinderen niet zomaar ‘verdwijnen’ maar alleen al het gevoel dat, als ik het écht wil het een optie is, bezorgt me de reiskriebels. En dan ineens is daar Corona. Grenzen op slot, bijna geen vluchten vanaf Schiphol en een dringend advies om thuis te blijven. We zitten vast, mogen alleen met een goede reden het land verlaten en op vakantie gaan is daar blijkbaar niet één van. Reizen is ineens geen optie meer. Gewoon niet, klaar, punt. Hoe dan?
Lente in Loosdrecht
Vanzelfsprekend valt dit onder de categorie ‘luxe problemen’ en kan ik tig dingen bedenken die veel erger zijn. Heus! Maar dat gezegd hebbende, geef ik mijn ik-zit-thuis-en-kan-onmogelijk-op-reis-gevoel graag even ongegeneerd de ruimte. Nu heb ik de rare gewoonte alles een naam te willen geven. Zo heet onze vintage camper Buddy en onze kamerplant Wim. Dit onbestendige gevoel heb ik aldus gedoopt tot ‘cREIStrofobie’. Waarschijnlijk zullen veel mensen dit niet herkennen laat staan begrijpen. Geeft niks, maar misschien wil Wikipedia mijn nieuw verzonnen woord wel adopteren met als omschrijving: ‘de fobie of angst om niet op reis te kunnen’. Of het echt bestaat of niet? Feit is; ik heb het en voorlopig zal ik ermee moeten dealen.
En daar lig ik dus, in het gras aan het water. Ik droom weg bij gedachten aan tropische oorden. Ik denk aan die onvergetelijke dagen op San Blas, Panama; een stipje in de oceaan dat bewoond is door een handvol leden van de Guna Yala stam. Ik reis terug naar die nachten in de outback van Australië, slapend in een tentje op het dak van onze 4×4. Een plons in het water doet me opschrikken. Voor me landt een witte zwaan in het water. In een flits zie ik mijn o zo vertrouwde Hollandse omgeving door een reisbril. Met een beetje fantasie verandert de voorbij peddelende zwaan in een ‘black necked stork’ en de nijlganzen verderop in ‘magpie goose’. Die ‘saltie’ krokodil verzin ik er voor het gemak even bij. Ik waan me in Kakadu National Park, Northern Australia. Mijn camera legt het vast en een nieuwe uitdaging is geboren.
Mijn nieuwe hobby krijgt natuurlijk een naam: Travelz@Home. Thuis ga ik snel op zoek naar de enigszins vergelijkbare foto die ik 4 jaar geleden maakte in Australië. De dagen erna kijk ik om me heen naar soortgelijke plekken ten opzichte van de plaatjes die ik ooit maakte tijdens een van mijn reizen. Het zijn er genoeg want gelukkig wonen we in een prachtig land, is het lente én schijnt de zon. Ik vermaak me nog wel even.
Tienhoven – Noord Holland (april 2020)
Met een beetje fantasie verandert de voorbij peddelende zwaan in een ‘Magpie Goose’
Yellow Water Billabong, Kakadu National Park – Australië (augustus 2016)
Succes iedereen in deze rare tijd. Blijf gezond, gelukkig en hou vol.
Doe je mee met Travelz@Home?
Zet je reisfoto en een vergelijkbare foto van ons eigen Holland plus een korte beschrijving op Facebook of Instagram en tag mij via @travelznu. Mailen mag ook: yvonne@travelz.nu