Weg met je elleboog!
Het nieuwe groeten
Al eens geprobeerd? De begroeting met je elleboog. Hoe klunzig en ongemakkelijk?! Ik denk terug aan verre oorden, toen corona nog gewoon een biertje was en we ongestoord mochten reizen. Hoe de kinderen in Brazilië ons begroetten met hun tromgeroffel en de mensen in Indonesië met een lieve glimlach. Ik stel voor dat we daar een stukje van naar Nederland halen. Voor wat vrolijkheid en om nog meer ongemakkelijke elleboog-situaties te voorkomen.
“Hello, I am Yvonne”. Onhandig sta ik op kantoor tegenover onze Deense leverancier. We hebben bijna dagelijks contact per mail of telefoon en vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst. In een onhandige poging elkaar te begroeten duw ik mijn elleboog naar voren. Hoe klungelig en weinig charmant. Heb je trouwens wel eens twee bovenarmen opgemeten? Het zal geen verrassing zijn dat dit geen anderhalve meter is. Nog niet te spreken over het feit dat het juist de elleboog is waarin we onze neus stoppen als we moeten niezen. Genoeg redenen om deze klunzige begroeting uit ons leven te bannen.
Mijn gedachten gaan terug naar verre oorden. Naar Java, Indonesië, 2012. We hebben het voorrecht een paar nachten te mogen logeren bij een Indonesische familie in een huisje van klei, geen stroom of stromend water, wel geiten die door de slaapkamer lopen. Als we na een uitdagende tocht over hobbelige bergwegen aankomen, worden we door het halve dorp ontvangen. Geen handen maar spullen krijgen we toegestoken; een teil met water, vers opgehaald uit de waterput om ons mee te kunnen wassen, een tas met groenten uit de moestuin van de buurvrouw en de driftig kakelende haan van de familie die ze vanavond met alle liefde voor ons willen bereiden.
Mijn gedachten gaan verder naar de straten van Bahia de Santiago, Brazilië, waar we begroet worden door een groep schoolkinderen met trommels voor hun buik. Met het Zuid-Amerikaanse ritme waarmee ze geboren zijn geven ze ons een welkom wat je kippenvel bezorgt. Ze lachen vriendelijk en lopen al trommelend door naar het volgende plein.
De stam die we bezoeken in Kenia horen we al zingen als we in de verte aan komen lopen. Met hun krachtige stemmen produceren ze sterke geluiden en klanken. De mannen, gehuld in rode kleden springen minstens een meter kaarsrecht omhoog ter demonstratie van hun kracht en uithoudingsvermogen. De vrouwen, versierd met kleurrijke kralen schenken ons de mooiste glimlach. Een warm welkom en bijzondere begroeting.
Vorig jaar hadden we het voorrecht terug te mogen zijn in Indonesië. Dit keer op Lombok en de kleine Sunda eilanden. De mensen daar, veelal moslims, begroeten ons op traditionele wijze door met de handen tegen elkaar gevouwen een lichte buiging te maken en ons hun liefste glimlach te schenken. Kinderen pakken onze hand en brengen deze naar hun voorhoofd als begroeting en teken van respect.
Mooie manieren om iemand welkom te heten. Zitten wij hier opgescheept met die klunzige ellebogen. Mensen! Laten we, om nog meer gênante momenten te voorkomen dit gewoon nooit meer doen en een voorbeeld nemen aan die lieve Indonesische mensen. Voortaan vouw ik mijn handen samen, buig ik licht en geef ik je mijn liefste glimlach. Halen we tegelijkertijd een stukje vakantiegevoel naar Nederland in deze kille tijden.