Brazilië | Morro de São Paulo

– Kruiwagens en cocktails –

Stel je een plek voor zonder auto’s en zonder zorgen. In het land van voetbal en samba, 
miljoenensteden en regenwoud, havaianas en mooie vrouwen. 
Morro São Paulo, aangenaam kennis te maken.

“Taxi, taxiiiiiii!” Nog een beetje wiebelig van de hobbelige overtocht op een volgepropte ferry, sta ik op de steiger van Morro São Paulo. Had ik niet ergens gelezen dat hier geen auto’s rijden? Verbaasd kijk ik op. Recht in een rij parelwitte tanden, glimmende ogen en een enthousiaste grijns die de helse boottocht in mijn geheugen doet verschrompelen. Grijns heet Felipe en hij wijst trots naar zijn kruiwagen waarop het woord taxi in bonte letters is geverfd. Ik weet: dit eiland heeft mij nu al ingepakt. 

De Lonely Planet bracht me op het idee mijn rondreis door Brazilië hier af te sluiten. Morro ligt op het noordelijkste puntje van Tinharé: een van de drie bewoonde eilanden van de gelijknamige archipel. De groep telt 26 eilanden. Ze lijken als paddenstoelen in een bos een mooi plekje te hebben gekozen aan de voet van Salvador: metropool en hoofdstad van de staat Bahia.

Felipe zet de pas er flink in, over de heuvels die de stranden aan de oostkust met elkaar verbinden. Bij gebrek aan inspiratie (of vertrouwen in de intelligentie van de gemiddelde toerist) zijn de stranden genummerd. Primeira, segunda, terceira praia. Met het zweet op zijn voorhoofd en nog steeds de lach op zijn gezicht duwt Felipe de gevulde taxi door het mulle zand. Slippers zijn overbodige luxe. Alle wegen, paden, trappen zijn bedekt met zand. Blote voeten is het devies. 
“Het fort bij de haven hebben we voor jullie gebouwd” zegt Felipe. De resten van het fort zijn de stille getuigen van wat zich hier in de 17e eeuw heeft afgespeeld. Bij de invasie van de Nederlanders werd Morro voor een groot deel verwoest. Het door Portugal gekoloniseerde gebied werd veroverd en Nova Holanda genoemd. Na vierentwintig jaar joegen de Portugezen de Nederlanders het land uit en kwam er een einde aan het Hollands-Braziliaanse tijdperk. 

Mijn taxichauffeur schuift zijn kruiwagen de pousada binnen. Gevlochten hangmatten, fel geschilderde deuren en uitzicht op de Atlantische Oceaan bepalen de sfeer van dit hotel. Ik neem afscheid van mijn nieuwe vriend en nestel me in een gifgroene hangstoel. 

Cocktails uit de Gouden Eeuw

Als de zon achter de horizon verdwijnt, kleurt het strand goud met rood, oranje, paars en blauw. De maan verlicht de vele fruitstalletjes, die er zojuist nog niet stonden. Het strand druppelt vol zodra de avond valt. Kruiwagens vol exotisch fruit en flessen drank worden uitgestald als een schilderij uit de Gouden Eeuw. Een hond strijkt neer in het nog warme zand. “Cocktail para você senhora?” Voor anderhalve euro drink je een verse cocktail en je wilt nooit meer naar huis. Na drie caipirinhas slenter ik terug naar mijn hangmat. Waar was de pousada ook alweer? Stranden en nummers borrelen langzaam in mijn vertraagde brein op. Primeira, segunda, terceira praia. Misschien toch niet zo gek bedacht van die Brazilianen.